Phlebae Laelio Marcoque spd
Sodales urbanissimi, quae me docuistis perutilia sunt. Macte virtute estote!
Sciendi leporis causa tantum, non ab re mi videtur alteram aetymologiam adiectivi illius italici "bravo" vobis proferre, quae mihi illam discenti minime displicuit: asserit enim quidam BRAVO adiectivum ortum esse ab adiectivo latino PRAVUS per antinomiam. Nam videtur plebs Romana gladiatori sibi praedilecto "pravus!" strepuisse, idest: es revera pravus, tam pravus ut omnes occisisses": et cum gladiator ut vincat pravus sit necessest, hoc verbum coepit significare aliquem esse in opera sua suove ministerio dexterum, habiliorem ceteris, instar gladiatoris qui qua pravior ceteris melior ceteris est. Nescio an hoc sit verum necne, sed repperi epigramma pompeianum ubi scriptum legi:
(...) QUI EST HOMO PRAV
ESSIMUS ET BELLUS.
ubi dicitur de homine quodam optimo omnium in puellis captandis, qui homo (qui idem est ac scriptor epigrammatis) iubet aliquem invidiosum sibi invidere desinere: desine mihi invidere, ei imperat, quia ego sum homo pravessimus (notate vulgaris vocis indicium in illa E pro I brevi in superlativo) et longe bellior te, qua de causa omnibus puellis pace tua adamabor! Sum enim pravus in illis alliciendis!
Hic primum, ut puto, in sermone cottidiano civitatis Pompeiorum in primo saeculo vulgari videmus pravi adiectivum sensum bonum, et non, ut in lingua latina solet, malum, habere: quae res forsitan huic aetymologiae favere potest.
Iterum vobis ceterisque mille grates agens ubicumque valedico Rhumak. Vivavuve.