lle mi par esse deo videtur,
ille, si fas est, superare divos,
qui sedens adversus identidem te
spectat et audit
dulce ridentem, misero quod omnis
eripit sensus mihi: nam simul te,
Lesbia, aspexi, nihil est super mi
vocis in ore,
lingua sed torpet, tenuis sub artus
flamma demanat, sonitu suopte
tintinant aures, gemina teguntur
lumina nocte. -
Otium, Catulle, tibi molestum est:
otio exsultas nimiumque gestis:
otium et reges prius et beatas
perdidit urbes.
Puto in hoc carmine varios modos legendi et intellegendi sitos esse.
sententia prima: Ille ego lyricus sentit se a Lesbia puella non amatum esse. Igitur otium et vita non activa ei deponenda sunt, ut dicit. Ne melancholia et depressione demergatur.
sententia secunda: Aspectu puellae admirabilis adeo amore et affectu ille ego afficitur, ut - non metaphorice - sui dominus non iam sit, conscientiam amittit. Otium, quod nunc reprehendit, relinquendum est in hoc sensu logico. At non discernendum est, utrum voluntas otium vitandi solum gradum amoris significet. An vir aspectu puellae debilitatus se spiritu recto et non ambigie ad valetudinem animi revocet.
sententia tertia: Si ponimus illud carmen Lesbia praesenti haec verba in aspectu eius puellae evocari, illi puellae complures facultates optionesque esse. Ridere potest, nam Aeneam et alios heroes carmen in ludum fert. Femina his imaginibus non irridetur et fortasse allicitur. Verbo blandiendi maestum illlum adamantem permulcire et consolari studeat. "Nugas" fortasse admiratur. Initium agendi factum est.
sententia quarta: is, qui deo par esse videtur, comes a Lesbia amatus est, non solum aliquis, qui prope eam sedeat. In eo casu fit, ut puella adamata amore occupata sit. Amor frustra desideratus "effeminare" potest. Vis comica? Verba sine ambiguitate ? Si non: Deprehensio otii.-
Ludus perfectus.
sententia quinta: Hoc carmen - ut suspicaris - ex disparibus partibus ecclesiastici "composuerunt".
Vale