YLE Colloquia Latina

Marcus Mercurio suo s.d.p.
Quamquam tirones veteranis nobis antecedere iussisti, tamen aenigmate adeo me incitatum esse scito, ut temperare mihi non queam, quominus ipse ad te scribam. Praebere ergo ausim tibi N litteram .
Vale.
XII K. Dec.
Ex Cornicum Campo autumnalis pleno solis.

Mercurius Marco suo s. d.

Mi Marce, noli quaeso male interpretari meum nuntium, in quo haud tirones veteranis anteponere volui, solummodo animos novorum sodalium ad ludendum incendere conatus sum. Ceterum in titulo nulla littera "N" reperiri potest (error primus), sed non quod tibi irascerer... Vale. Ibidem, eodem die.

Iulia Mercurio sal.

Quaeso monstres mihi omnia E et T in titulo tuo...
Vale.

Mercurius Iuliae s. d.

Ecce litterae, quas qua de ratione petiveris, haud me fugit...

_ E/ _ _ _ E _ _ _ /E T/ _ _ I _/ _ _ _ T _ I _ _ _//


Vale. Ibidem, eodem die.

PS: Mi Gaston, simplicius esse lineis obliquis verba discernere censui, qua de re bulla "Code" uti desivi. "O sancta simplicitas!" dicere potes...

Marcus Mercurio suo iterum s.
Primo equidem errore afflictus atque prostratus animum paulatim recipio... Quid ergo? Nunc „D“ et „O“ litterae aptissimae mihi videntur. Quae si in titulo deessent, animo prorsus me casurum fuisse arbitror .
Ceterum quod ad tirones evocandos attinet, rem a me verbis auctam esse confiteor .
Fac valeas.

Mercurius Marco suo s. d.

Recte suspicaris, mi Marce, litteras istas titulo inesse. Nonne litteram O ideo proposuisti, quia post praepositionem "de" casum ablativum esse? Videamus ergo:

D E/ _ O _ E _ _ _O / E T / _ _ I _/ _ _ _ T _ I _ _ _//

Vale. Ibidem, d. XI. Kal. Dec.

Marcus Mercurio suo s.d.p.
Ne longus sim, mi Mercuri: Equidem his verbis aenigma solutum esse puto: „De Josepho et suis fratribus“, opus grande sane et ingens, quod composuit Thomas Mann. Tamen paullulum duobus me rebus conturbatum esse scito: J enim litteram distinguere videris ab I; et in nuntio tuo novissimo (per errorem) octo lineolae ad vocem „Josepho“ pertinent.
Ceterum aenigma maximam mihi praebuit voluptatem!
Quam iucundissimum tibi exopto diem Solis.
XI K. Dec.
Ex Cornicum Campo hiberno frigore astricto.

Mercurius Marco suo s. d.

Mi Marce, etsi ut classicus philologus studia mea in universitate confecerim, iam plures annos opera aevo medio immo recentiore scripta lego, converto etc., in quibus operibus litteram "I", si ante vocalem ponitur, saepissime "J" scribi notum est. Qua de re etiam in hoc titulo J pro I scripsi. Alterum errorem ut mihi ignoscas rogo.
Sed primum tibi congratulari debuissem, quod citissime aenigma solvisses! Titulum vero originalem haud descripsisti (Joseph und seine Brüder), quod tamen mos est in hoc colloquio; quem titulum fortasse ex verecundia non prodidisti, ne de tuo populari gloriari videreris.
Nunc autem, mi Marce, tibi novum aenigma proponendum!
Vale. Transaquinci, d. XI. Kal. Dec.

M. Favonius sodalibus, imprimis Mercurio s.d.p.
Titulum Theodiscum prodere prorsus sum oblitus , quod oro te ignoscas, mi Mercuri. -
Ecce novum aenigma, sodales, idque ad artem musicam pertinens!
Quaeritur melici cuiusdam dramatis titulus Theodiscus (sive Germanicus), qui soluto aenigmate hoc Latino facillime reperietur:

_ _ _ _ _ _ / _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ //

Agitedum, amici!

Regiomontanus M. Favonio ceterisque sodalibus s.d.

Perfacile et mihi est titulum hoc invenire: Anulus Nibelungorum. Veniam peto, si oblectamentum vestrum turbare ausus sim.

Valete.

M. Favonius Regiomontano sal.
„Anulus Nibelungorum“ (Wagner: „Anulus Nibelungi“ –gen.sg.!- , „Der Ring des Nibelungen“)! Bene, bene, mi Regiomontane! Sed - pro di immortales - res sane nova mihi minime opinanti accidit . Cum enim aenigma excogitarem, ante oculos mihi obversabatur melicum illud drama, quod inscribitur „Tonsor Bagdetiensis“ (Theodisce: „Der Barbier von Bagdad“; a Petro Cornelio compositum anno MDCCCLVIII). Cum vero duo illi tituli litterarum numero inter se non differant, aenigma abs te solutum esse libenter concedo . Ceterum oblectamentum nostrum nequaquam turbasti. Tuae nunc sunt partes.
Vale.
XI K. Dec.
Ex Cornicum Campo prope Rhenum fluvium sito.

Iulia Marco suo ac Regiomontano sal.

Perfecte! Abhinc semper titulum quemdam proponam eodem litterarum numero quam aenigma propositum, et etiam si non recta sit solutio, immo quidem si falsus sit titulus meus, omnia tamen ita solvabo patibula!!! Semper bonum est nosse regulas, quibus ludunt alii!

Exspecto tuum aenigma, Regiomontane.

Valete!

Marcus Iuliae suae s.
Nonne arbiter constituendus videtur esse? Quid censes?
Fac valeas.
X K. Dec.

Regiomontanus M. Favonio, Iuliae ceterisque sodalibus pariter s.p.d.

Ut praecepit Marcus noster, novi aenigmatis proponendi nunc meae sunt partes. Quamvis aliquatenus sollicitus factus sim, propterea quod minime ignoro quantulum Latinitatis sciam quamque morosus sim in scribendo – atque ex hoc ipso rescripto ac die eius utraque res intelligi potest – tamen nihil aliud mihi invitatione Marci inopinanti restat, nisi regulis huius thematis obtemperem. Aenigma igitur libenter proponam, et spero illud vobis placere. En hic illud est:

Velim detis, ut in artis musicae campo remaneamus, titulum Latinum cuiusdam melodramatis, quod, quamvis lingua Italica cantetur, a quodam clarissimo lingua Theodisca auctore compositum est:


_ _ _ /_ _ _ _ _ /_ _ _ _ _ /_ _ /_ _ _ _ _ _ //


Si conversio mea de Italica lingua in Latinam mendosa patescat, paratus ero ad vituperationes ac sibilos vestros accipiendos. Haec tantum aegerrime scribere potui. Tamen velim excusetis, quaeso, quod tardius rescripsi ad invitationem Marci.

Valete quam optime.

P.Ss.:
– Petrus Cornelius musicus, mi Marce, mihi prorsus ignotus est – numquam de eo quicquam audivi;
– Te precor, si patientia tua non abutor, ut repetas praecepta, quibus nuntii corrigi possunt; olim mihi illa iam dederas, sed, confiteor, illa amisi. Tibi in antecessum plurimas ago gratias.