Angulus philosophicus

Colloquia de litteris Latinis

Moderators: Moderator, Redactio Interretialis

Et Libertas et ethica et "sui ipsius homicidium"

Emitteby Cristianus Iulius on Sol 18 Apr, 2004 1.54

Cristianus Iulius amicis philosophiae amantibus s.p.d.

Incoepi hoc colloquium id “angulus” vocando, sed video nunc gratissime vos angulum illum vasto campo sapientiae redidisse. Gaudeamus igitur...

Ut pergamus per eamdem viam, aliquas cogitationes proponam:

Marce mi excellentisime, videris vinculum inter et Jesum et Johannem Paulum Sartre et Inmanuel Kant invenisse, quum sententiae eorum ad usum libertatis humanae evocaveris. Nisi fallor, imperativum categoricum Kant his verbis finxit: “Age modo normam tuae voluntatis ut principium universalis legislationis valere posse”. Deinde potuit ipse proclamare: “Coelus stellatus super me ac lex moralis in me” (“Der gestirnte Himmel über mir und das moralische Gesetz in mir”). Sed utrique Kant et Sartre, arbitratu meo, oppositionem inter libertatem et ethicam promere videntur. Gallus philosophus putat hominem “damnatum ad libertatem” (maximum oxymoron!), quam ob rem libertas devenit regula boni: actio bona si libera. Quod iustificaverit exempli gratia mortem innocentium quum ea medium sit ad finem ita “bonum” vocatum obtinendum. Tum non semper actio libera bono acommodatur. Sua ex parte Kant concipit libertatem sub specie “legalismi”: voluntas ad legem moralem tendere debet, quae “coelo stellato” inscribitur. Ideo libertas subiecta lege non potest vere “libertas” vocari.

Attamen credo hominem esse liberum esse. Alphonsus de Waehlens de hoc dixit: “Si hominis condicio est significationes invenire atque exstare, absurda idea ostenditur, quae “decretismus” (“d
Cristianus Iulius
 
Nuntii: 7
Nomen dedit: Merc 17 Mart, 2004 5.13
Location: Argentina

De vitae sensu

Emitteby Herimannus on Lun 19 Apr, 2004 22.28

Herimannus Cristiano Iulio et sodalibus s. p. d.

Miror Cristiane Iuli amplam tuam cognitionem philosophiae praeteriti saeculi, ipse ego minora et passim excerpta mecum meditans.
Lex moralis sine dubio subiecti propria est, ut adiectivum ipsum (moralis, id est proprium morum alicuius) demonstrat: hoc mihi hodie licet, cras non licebit, quia res mutantur et ipse mutor.
Sed haec conversio homini nullam levitatem vel facilitatem animi permittit: quidquid eligam, mihi vere
eligendum est, postquam rem, effectus et omnes eos, qui consiliis meis affecti erunt, consideravero et aequa mente expendero. Si vero sic consilia mea sumpsero, raro laedam iura et dignitatem omnium: hoc enim mutantibus sententiis abstrahendum mihi videtur, iniuriam proximi: ama, et quidquid velis fac (sic fere Augustinus). Haec mihi norma vivendi, illuc tendo.
Mihi temporibus nostris (sed etiam praeteritis) hoc pessimum videtur: vitam vivere sicut absurdum ludum vel fortuitam aleam, omnia semper et ubicumque nihilo existimans.
Valete sodales.

Novocomi, a. d. XIII Kal. Maias
Herimannus
 
Nuntii: 302
Nomen dedit: Mart 16 Mart, 2004 1.29
Location: Italia septemtrionalis

De determinismo...

Emitteby Marcus Favonius on Mart 20 Apr, 2004 16.33

M. Favonius cunctis philosophiae amatoribus amatricibusque, praecipue Cristiano Iulio, Herimanno Iuliaeque s.p.d.

Priusquam propediem peregre proficiscar, vestris nunc litteris brevissima hac epistula respondebo. Quid igitur?

„Quomodo... conciliamus ethicam cum libertate?“ Quaestio acerrima quidem, sed necessaria.
Videamus ergo, qua ratione Immanuel Kant hanc controversiam composuerit:

Homo civis est duorum mundorum, (1) mundi sensibilis et (2) mundi intellegibilis.

(1) Ac primum quidem homo, quatenus natura corporea est („phaenómenon“), pars est rerum naturae, quae sensibus subiecta est. Homo ergo, quatenus est phaenomenon, a bestia non differt naturaeque legibus ita constringitur, ut libertate sive libero arbitrio omnino careat. Imperat ei dira naturae necessitas. [Quae res vocabulo determinismi describitur, qui terminus technicus philosophicus Germanice una voce reddi nequit: „Lehre von der Unfreiheit des Willens“).]

(2) Deinde homo, quatenus rationis est particeps („noúmenon“), civis est mundi, qui quidem sensibus percipi non potest, sed quem esse confidimus, idque ex lege morali, quae rationi nostrae insita est. Homo ergo, quatenus est noumenon, ex naturae legum vinculis emissus libertate gaudet. Quae autem libertas, cum nullo modo coargui possit, tamen postulanda est, ne lex illa moralis irrita videatur.

Si (1) et (2) toto pectore perpenderimus, causam quoque intellegemus, cur in animis nostris saepe controversia molesta nascatur inter officium, quod rationis causa praestare debemus, et inclinationem voluntatis, quae sensuum illecebris irretitur.

De Alberto Camus alias.

Valete.

xii Kal. Maias.
Marcus Favonius
 
Nuntii: 1125
Nomen dedit: Lun 15 Mart, 2004 12.05
Location: Germania Inferior

Rapidum responsum

Emitteby Cristianus Iulius on Merc 21 Apr, 2004 0.58

Crsitianus Iulius Marco Favonio ac Herimanno s.p.d.

Carissimi mei amici, libenter legi recentes vestros nuntios. Nequeo nunc illis respondere, summersus ut sim "vita illa quotidiana" a Sartre deplorata. Animus tamen meus festinat ad altum cum vestros doctos sermones viderem. Iubeo tunc vos bene valere. Alia plura.
Pilaris, XII a. Kal. Mai.
Cristianus Iulius
 
Nuntii: 7
Nomen dedit: Merc 17 Mart, 2004 5.13
Location: Argentina

de bono et malo

Emitteby Iulia on Iov 22 Apr, 2004 20.03

Iulia omnibus philosophis s.p.d.

Inveni nuper in libro pro liberis scripto (Michael Ende: Der satanarch
Iulia
 
Nuntii: 569
Nomen dedit: Lun 15 Mart, 2004 18.08
Location: Saxonia Inferior

De malo et malis

Emitteby Herimannus on Sat 24 Apr, 2004 23.37

Herimannus Iuliae sal.

Vere difficiles quaestiones proponis, amica!
De malo aliquid scribere conabor.
Hoc primum tibi contradicam, te de "malo" non de "malis" locutam esse. Nam multa sunt genera mali, et mutatis temporibus ab hominibus malum ipsum aliter definiri potest.
Si malum dicimus omne, quod liberae et plenae hominum vitae opponitur, significamus malum solam negationem boni esse, nec per se exsistere: thesis haec mihi magis suadet, quam opinio illorum - sicut Dante Alighieri - qui mundum alterum pariterque connexum malum esse narrant.
Tamen, mihi contradicens, si considerem maxima sceleris aedificia, sicut nonnullas tyrannidas vel multorum exercituum feritatem, opinio mea vacillat neque adhuc ruit.

Vale!

Novocomi, a. d. VIII Kalendas Maias MMIV
Herimannus
 
Nuntii: 302
Nomen dedit: Mart 16 Mart, 2004 1.29
Location: Italia septemtrionalis

Emitteby Spartacus on Lun 26 Apr, 2004 1.49

Notate bene: Prooemium De Existimatione Mali E Vulgata.

Spartacus omnibus philosophiae studentibus sal.

Hinc multa – atqui luculente – de philosophia dicta sunt. Nuperrime legi nonullas altercationes de ratione cernenda quod sit sive malum sive bonum, divinum vel profanum. Sinite dicam quid de hoc themate sentio, si non valde molestus vobis fiam.

Ratio intellegendi ipsa, hinc daemonius, illinc sanctus, mihi propria christianitatis videtur. Vulgata legendo cernimus sine impedimento veteres Iudaeos paene nullam rem de quodcumque diabolico fuisset intelexisse. Scimus e Novo Testamento verbum “Satan” in quattuor et triginta partibus appareri, sed tantum duodeviginti in Vetero Testamento, quarum nulla in summis libris Iudaicis, Pentateuchus nuncupatur.

Paralipomenon I et II, et Iob et liber Zachariae habent verbum “Satan”, cuius significationis potius “aemulus” quam “prava potestas” ibi praebetur. Praeter librum Iob, qui in saeculo XV ante nostrum tempus scriptus erat, hi quos citavi circa mille annos absunt de eodem, nam scripti in saeculis V et VI sunt; ob eam rem sentio daemonem rem minimi momenti Iudaeis fuisse. Tempori, “daemon” verbum oriundum ex Aegypto est, etiamsi eo tempore instar spiritus habitans templum, cuique oraculum poscere sicut valetudinem maleficiumque petere cives solebant. Res nive tota bona nive mala erat, licet ambas ille faceret! Sequitur ut facile discendum sit quod christianitas hoc verbum forsan e populo Africae septemtrionalis eripuisse.

Vitabo cum mythologia Graeca collatione uti – nam apud proceres scientiae antiquitatis modeste sto – etenim haud praetermittendum est quod Di Graeci quotiens beneficiorum totiens facinorum committebant. Notio culpae illorum Graecorum moresque admodum impar Iudaeis Christianisque mihi videntur.

Non longior scribam: restat tantum ut librum “Perceptiones Malorum” ab auctore nomine Russel citem, in pagina centesima septuagesima quarta, ubi, cum auctor inscientiam de diabolo apud veteras gentes vehementer negare conatus esset, ille tamen minus argumentationis praebuit. Res ipsa loquitur : “Quod diabolus non plene ostenditur in Vetero Testamento, probatio existentiae illius non spernenda est in nostra hodierna theologia Iudaica Christianave”.

Quid multa? Nihilum, dumtaxat spero haec verba vobis aliquid adiuntorii fore.


Valetote.
Last edited by Spartacus on Lun 31 Mai, 2004 1.42, edited 2 times in total.
Spartacus
 
Nuntii: 279
Nomen dedit: Mart 16 Mart, 2004 1.31

Emitteby Spartacus on Mart 18 Mai, 2004 2.41

Notate bene: Pars Prima De Existimatione Mali E Vulgata.

Spartacus omnibus comitibus sal.

Silentium hoc loco regnit. Haeccine epistula praeterita? Utrum illa satis salis non habet an vos mecum omnino consentitis, quoniam sentio videoque vos studii philosopiae litterarumve nunquam piget.

Utrumlibet, quia puto hoc thema multis placere atque plerique hunc locum legentes tantum legere et vitare scribere mihi videtur, deero fatigatione mea et nunc resolutus proficiscor ad verbum trahendum “satan”, quominus idoneam occasionem amittamus de hoc re colloqui.

Citavi in epistula praeterita proxime tres libros ex Vulgata ubi verbum “satan” inventum posse. En ecce: Paralipomena – I et II -, et liber Iob et liber Zachariae.

Hodie mea sponte incipio dissertationem ex duobus libris Paralipomena nuncupati. Ut sciatis haec vobis scribo:

Liber Primus:

<< 21:1 consurrexit autem Satan contra Israhel et incitavit David ut numeraret Israhel >>


Quod si mihi fas est dictu, Satan tantummodo populum Israeliticum numerare volebat! Ne plura dicam!


Liber Secundus:

<<11:13 sacerdotes autem et Levitae qui erant in universo Israhel venerunt ad eum de cunctis sedibus suis
11:14 relinquentes suburbana et possessiones suas et transeuntes ad Iudam et Hierusalem eo quod abiecisset eos Hieroboam et posteri eius ne sacerdotio Domini fungerentur
11:15 qui constituit sibi sacerdotes excelsorum et daemonum vitulorumque quos fecerat
11:16 sed et de cunctis tribubus Israhel quicumque dederant cor suum ut quaererent Dominum Deum Israhel venerunt Hierusalem ad immolandas victimas Domino Deo patrum suorum >>


Hinc “daemon” mihi effigies par vitello videtur, quam aliquae gentes adorabant. Temporibus illis, Iudaei pii victimas animalium unice in templo Hierosolymae mactabant, atque nullam effigiem nempe venerati essent.

Finem faciam. Res nulla venit, heu!, itaque timeo ut melius explicare possim.

Maxime valeatis.
Spartacus
 
Nuntii: 279
Nomen dedit: Mart 16 Mart, 2004 1.31

De Satan

Emitteby Herimannus on Sat 22 Mai, 2004 0.13

Herimannus Spartaco sal. d.

Cum aea magnopere et scientiae etymologicae et Bibliorum Sacrorum, te oro ut nobis communices quod tibi dicendum de Satan manet et quo ratio tua tendat. Vale et optimam noctem habeto!

Novocomi, a. d. XI Kalendas Iunias.
Herimannus
 
Nuntii: 302
Nomen dedit: Mart 16 Mart, 2004 1.29
Location: Italia septemtrionalis

Emitteby Spartacus on Sat 22 Mai, 2004 3.49

Pars Secunda De Existimatione Mali E Vulgata

Spartacus omnibus etiamnunc hanc dissertationem legentibus sal.

Sequamur serium ludum, carissimi cives orbi terrarum Latinam diligentes, quamquam id forsitan aliquid fatigationis aliquibus praebeat. Attamen dicendum est quod ex tellure arido percepio uvarum, vel vindemia, optimum vinum dabit. Nunc agamus haec res quae ad cogitationem mali in Vetero Testamento attinet!

Quod si narro rem cuius quosquam sodales pudet an alicui molesta sit, hortor vos aperte ut mihi ignoscatis. Cupio modo ostendere quoad diabolus in Vetero Testamento fictus esse. His rebus dictis atque intellectis, pergamus ad reliqua.


Liber Prophetiae Zachariae:

Hoc loco visum Zachariae praebetur. Satan stans ad dextram angeli Domini simul cum sacerdote Josue – vel “Iesus” - ad laevum, Diabolus tantummodo adversarius sacerdotis erat. Praeterea, ille etiam atque etiam vituperatus, stetit. Sin aliquod dixit, nescimus.

Ut ait Sallustius, “res monet cavere” (Cat.52.3), sed rogo illos qui in scientia religionis praestantissimi sunt ut dicant si ibi forte narrationem immanitatis inveniunt. Ego equidem nullam invenio.

<<3:1 et ostendit mihi Iesum sacerdotem magnum stantem coram angelo Domini et Satan stabat a dextris eius ut adversaretur ei
3:2 et dixit Dominus ad Satan increpet Dominus in te Satan et increpet Dominus in te qui elegit Hierusalem numquid non iste torris est erutus de igne >>

Mea sententia, Dominus hactenus anceps erat – boni malique specie – tunc solum benevolens instar patroni populi factus est. Eodem tempore, incipit Domino competere homines a malo tutari. Satan deinde ex illa re quae “furor Domini” nominabatur itaque pro “irato deo” commutavisse cerno. Quid postea? Nihil, nam sentio nullam novam mutationem apud nos de hoc re adhuc passam esse.


Vere, cum iam fessus scribendi sim, quae epistola ista perfecta esse vehementer laetor. Nunc tempus adest ad somnum carpendum...

Valete.


Post Scriptum: Quia tibi haec res placeat, Herimanne, gaudeo!
Spartacus
 
Nuntii: 279
Nomen dedit: Mart 16 Mart, 2004 1.31

Emitteby Spartacus on Sol 30 Mai, 2004 21.22

Notate bene: Pars Tertia – et fortasse extrema - De Existimatione Mali E Vulgata .

Spartacus omnibus Latinitati studentibus sal.

Liber Iob, contra atque alii duo libri insuper numerati, vere quam dissimillimus est, adeo puto eundem “sui generis” esse. Sicut dixit Voltaire, qui mihi et luculentus et summi ingenii scriptor videtur, liber Iob nempe ortus a fabula Arabica est (Glossarium Philosophicum, 1764).

Unicus ex trebus libris scriptus circa saeculum XV ante Christum, ille narrat Satan cum Domino colloquentem, ubi diabolus tantummodo scire cupiebat si forte pius Iob patientiam fidemque Deo servaverit, cum ambo pestes plurimasque calamitates ei imposuissent. Exempli gratia:

<<2:1 factum est autem cum quadam die venissent filii Dei et starent coram Domino venisset quoque Satan inter eos et staret in conspectu eius
2:2 ut diceret Dominus ad Satan unde venis qui respondens ait circuivi terram et perambulavi eam
2:3 et dixit Dominus ad Satan numquid considerasti servum meum Iob quod non sit ei similis in terra vir simplex et rectus timens Deum ac recedens a malo et adhuc retinens innocentiam tu autem commovisti me adversus eum ut adfligerem illum frustra
2:4 cui respondens Satan ait pellem pro pelle et cuncta quae habet homo dabit pro anima sua
2:5 alioquin mitte manum tuam et tange os eius et carnem et tunc videbis quod in facie benedicat tibi
2:6 dixit ergo Dominus ad Satan ecce in manu tua est verumtamen animam illius serva >>


Haud praetermittendum est quod omnia quae Satan fecit, ille fecit Deo volente. Quae improbae atque iniustae fiebant! Iob, miser tamen fidelis, graves poenas aequo animo tulit, numquam carens sive spe sive virtute. Perdidit domum, perdidit agros pecudesque, perdidit divitias atque – horribile auditu dictuve – filios amatos suos vel familiares. Sed, resolutus, obduravit.

Fabula ista narrat rem quae multum abest de canone hodierno: Satan comes Dei – etiamsi hic bonus alter malus - hodie haud videtur. Immo, Satan nunc inimicissimus et occultus se praebere dicitur.

Finem faciendum est. Iam satis cogitavi. Illis quibus omnia legerunt gratias libentissime ago. Sin aliquibus haec dissertatio non placuit, eisdem dico, si possem, meliorem fecissem.

Nunc tempus est ad otium colendum. Ut ait laureatus poeta Horatius, “dum loquimur fugerit invida aetas” (Odes 1.11).

Iubeo vos maxime valere.
Spartacus
 
Nuntii: 279
Nomen dedit: Mart 16 Mart, 2004 1.31

Emitteby Iulia on Sol 06 Iun, 2004 14.51

Iulia omnibus philosophiae studentibus, praecipue Spartaco s.p.d. :D

Primum gratias tibi agam oportet plurimas, mi Spartace, quod tam diligenter Vulgatam perscrutatus es de Satan. Respondissem, nisi problemata computralia habuissem gravissima, et nisi constanter mihi tempus defuisset ad ea tollenda... :(

Ad quaestionem, an possimus de malo malisve loqui non ad Christianitatem spectantes:
Homines quaerunt causas egestatum, bellorum aliorumque malorum omni, ut puto, loco ac tempore. Postulant autem deum quondam summum hominibus faventem. Si ergo mala accidunt, oportet eum deum vel assentire vel nescire vel prohibere non posse. Si assentit, plerumque crimina hominum punire vult, si nescit vel non potest prohibere, alia potestas (deus vel fatum) id malum producit. Ea potestas est aut supra deum (ut fatum) aut infra (ut plerique alii dei) aut par, ita ut sors hominum regatur bello hominum protectoris in adversarium.
Puto ergo esse aliquid bonum malumque vel stoicorum verbis commodum incommodumque et extra religionem Christianam.

Praeter eas non video aliam facultatem, qua malum possit invadere mundum a deo bono servatum. Si autem deus iste summus contra homines esset, nos longe perdidisset, nisi alia potestas bona nos servavisset. Homines ergo eam colerent potestatem.

Igitur religione permissa malum non potest esse nisi pars boni aut fatum.
Si autem religionem omnem excludimus, res alia est. Sine deis enim restant fortuna et fortasse fatum. Ambo aeque bona dant et mala.
Si est fatum, id est si omnia sunt praedestinata, quaerere potest an sit teleologicum. Si enim omnia persequuntur finem aliquem, et mala quae dicuntur eo prosunt. Sed hinc non multa desunt, ut id fatum deum possimus appellare.
Si omnia a fortuna reguntur, ea certe non facit differentiam inter malis et bonis, ex quo fit, ut ea quaestio nullum habeat sensum.

Mea opinione ergo haud possumus de bono et malo disputare, nisi religionem postulamus.
Expecto vestras opiniones.
Valete.

Postridie Non. Iun. E Saxonia Inferiore.
Iulia
 
Nuntii: 569
Nomen dedit: Lun 15 Mart, 2004 18.08
Location: Saxonia Inferior

De duobus theodiceae generibus

Emitteby Marcus Favonius on Sol 06 Iun, 2004 23.33

M. Favonius omnibus sodalibus sapientiae studio deditis, imprimis Iuliae Spartacoque s.d.p.

De boni malique vi atque natura prudenter vos disputavisse animadverti. Res magni sane est momenti, sed – pro dolor! - tanta consilii inopia nos afficit, ut ullum umquam fore finem disputandi negem. Quis enim nostrum imbecilla ratione humana rerum naturam penitus potest perspicere?
Quae cum ita sint, non alienum videtur recordari, quid Immanuel Kant de theodicea quae dicitur diligentissime explanaverit in libello, qui inscribitur „Quibus de causis philosophi, qui culpam mali a Deo demovere conentur, oleum perdant et operam“ („Über das Misslingen aller philosophischen Versuche in der Theodizee“, 1794).
Rem quam paucissimis absolvam: Duo genera esse theodiceae, „theodiceam doctrinalem“ et „theodiceam authenticam“ (l.c., p. 212): Theodiceam doctrinalem explicari ab iis philosophis, qui rerum naturam perscrutati Dei voluntatem a se intellectam esse contendant; quos quidem philosophos errore duci, quod extra rationis humanae cancellos egressi sint; neque enim quemquam mortalium ex hoc mundo sensibili sola ratione progredi posse in mundum intelligibilem. Qua de causa, id est propter rationis nostrae infirmitatem, nihil aliud doceri posse nisi theodiceam authenticam: Deum ipsum explanare, quid sibi propositum sit; rem vero esse fidei, quam Deo tribui oporteat (cf. Iob: „ideo insipienter locutus sum et quae ultra modum excederent scientiam meam“; 42, 3).

Valete.

viii Id. Iun.
Marcus Favonius
 
Nuntii: 1125
Nomen dedit: Lun 15 Mart, 2004 12.05
Location: Germania Inferior

Emitteby Spartacus on Mart 08 Iun, 2004 2.33

Spartacus omnibus sodalibus praecipue Iulae sal.


Ut fere fit, verba tua, Iulia, tibi assentior.

Sine dicam tantummodo aliquod quae fortasse ad thema ipsum attinet:

Primum, locutus sum de summo bono et de summo malo: quotienscumque de hac re cogitamus, venit statim in mente nostra imaginem illius dei, huius diaboli.

Quamobrem operam dedit ut intellegere possem, quomodo prisca humanitas vel gentes antiquas sentiebant de utroque. Miratus magnopere sum, mi Iulia, ut iam scis, quod existimatio malefici apud veteros paulatim facta est. Libros antiquos Vulgatamque inspiciendo, cernimus, si mihi fas est dictu, multas res manu hominum fictae esse. Taceam sine mora, quia de hoc iam satis dixi.

Secundum, si mihi licet paululum dissentire, cerno religiones saepissime bellorum gerentis causam esse. Scilicet, et prius quam dicas bellum etiamdum sine religione latum iri, “lupus hominis homo est” (nescio an Seneca aut Publilius Syrius aut uterque haec dixit).

Quae cum ita sint, idoneum responsum non habeo, equidem sentio hominem nequitiam immanitatemque cum bonitate intra semetipsum commiscere. Hoc et fecit et facit et faciet. Vae, nobis, bonis!

Optime valeas.
Last edited by Spartacus on Mart 08 Iun, 2004 2.58, edited 1 time in total.
Spartacus
 
Nuntii: 279
Nomen dedit: Mart 16 Mart, 2004 1.31

Emitteby Spartacus on Mart 08 Iun, 2004 2.40

Spartacus omnibus comitibus praecipue docto amicoque Marco Favonio s.p.d.


Sentio videoque opus esse me clariorem vobis praebere.

Egomet non audeo de Deo disputare, nam res ista mihi quam difficillima videtur. Illi doctissimi eruditissimique philosophi veluti Benedictus de Spinoza et Immanul Kant et Fredericus Nietzsche et ceteri, iam dudum multa de re relata etiam luculente scripserant, quae mihi legendae omnibus sunt.

Equidem puto idoneum responsum de hac quaestione, usu rationis, a nobis hominibus mortalibus paene impossibilem inventum iri. Hac dissertatione supera tamen operam dedi, studio curaque maxime enixus, ut melius comprehendere possemus quare et quomodo coeptavimus diabolum esse credere.

Valetote.
Last edited by Spartacus on Mart 08 Iun, 2004 14.58, edited 1 time in total.
Spartacus
 
Nuntii: 279
Nomen dedit: Mart 16 Mart, 2004 1.31

PreviousNext

Return to Litterae Latinae

Qui adsunt

Users browsing this forum: No registered users and 1 guest

cron