YLE Colloquia Latina

Parva grammaticalis interrogatio...
--------------------------------------------------------------------------------
Nuntium misit: Matthaeus Iurascu | 16.10.2003 - 15:30 | |
--------------------------------------------------------------------------------
Matthaeus omnibus lectores salutem dat.

Duos iam menses tento linguam latinam discere et quamdam rem grammaticalem non intellego, itaque spero ut aliquis mihi auxilium dare possit : quando constructio capiens verbum esse et participium perfectum actionem praesentem significat ? Exempli gratia, « aegrotus sum » significatne ut nunc aegreo vel actio passiva est? Quid differentia est inter istas duas constructiones ?
Spero ut meam interrogationem intellegatis…

Gratias !



RE: Parva grammaticalis interrogatio...
--------------------------------------------------------------------------------
Nuntium misit: Erkki Palmen | 16.10.2003 - 17:32 | 1 | |
--------------------------------------------------------------------------------

Ericus Palmén Matthaeo Iurascu s.d.p.
Elocutio ‘aegrotus sum’ idem significat atque ‘aegroto’ aut ‘aegreo’ (verbum ‘aegrotare’ multo usitatius est quam ‘aegrēre’, quod non alibi vidi nisi in versu Lucretiano 3,824 ‘praeter enim quam quod morbis cum corporis aegret’); ‘aegrotus’ est adiectivum, non participium perfectum ullius verbi. Formas verbi ‘esse’ ad participium perfectum annectendo plerumque paradigmata passiva praeteriti temporis efficiuntur, e.g. ‘Alpes ab Hannibale superatae sunt’ = ‘Hannibal Alpes superavit’ itemque ‘Alpes ab Hannibale superatae erant’ = ‘Hannibal Alpes superaverat’ etc. Interroganti tibi, quando constructio
“capiens verbum esse et participium perfectumâ€

Marcus cunctis sodalibus, praecipue autem Mercurio Hungarico sal.

Illud „mi nuntie“ legenti mihi venit in mentem narratiuncula sane lepida, quam Aulus Gellius de casu vocativo composuit. In Noctium enim Atticarum lib. xiv, cap. v., scriptum legimus hoc: „Defessus ego quondam diutina commentatione laxandi levandique animi gratia in Agrippae campo deambulabam. Atque ibi duos forte grammaticos conspicatus non parvi in urbe Roma nominis certationi eorum acerrimae adfui, cum alter in casu vocativo ‚vir egregi’ dicendum contenderet, alter ‚vir egregie’........“. O vanum et futtile certamen! Legite modo. Quid vobis videtur?
Valete.
viii Kal. Apr. mmiv.

Herimannus sodalibus et praecipue Marco et Mercurio sal.

Hoc cognovi de singulari quaestione, a libello meo anno MCMXXVII edito: vocativus masculus verborum declinationis secundae, quae "-ius" exitum ferunt, est "-i" solis communibus nominibus "filius" et "genius", propriis omnibus excepto "Darie", propter longam "i", adiectivis nullis. Quam ob rem "egregie" rectum, "egregi" incorrectum existimo. Valete.

Novocomi, a. d. VIII Kal. Apr. MMIV

Mercurius Marco ac Herimanno s.

E fabula a Marco citata satis apparet, mi Herimanne, nec Romanos grammaticos de casu vocativo convenire potuisse. Regulae sane a te prolatae et mihi notae sunt ac iis in nuntio meo utebar: quas autem nonnisi ad linguam Latinam classicam pertinere censeo, id est ad litteras "aurei aevi", quod et narratiuncula Gellii affirmare videtur. Sed haec hactenus.

Titulus mendosus huius thematis vehementer me irritat! Rogandi sunt moderatores, ut eum corrigant!

Iam valete. Aquinci d. VII. Kal. Apr. 'sub Iove frigido'