Marcus Cornelius Fronto, similiter Ciceronis, etiam rhetoricam erat.
Saepe causa probandae solleritiae suae, discipuli Romani rhetoricae adeant ad implicatas res. Pro hoc experimento, quo defendatur poetice contra rhetorem Marcum Cornelium Frontonem, interdum ignota lingua videatur. Ergo priores excusatione omnia infelices lectores donantur.
Marcus Cornelius Fronto rhetor clarus et domesticus praeceptor Imperatoris Romani Marci Antonii Aurelii Augusti erat (si velis scire plus Frontonis, tum videas interretialem paginam http://la.wikipedia.org/wiki/Marcus_Cornelius_Fronto.Vita Frontonis supra aspectum huic experimento est). Hoc experimentum pertinet ad unam epistulam cognitam nomine ‘Eloquentia Tertia’ quam scripsit ad discipulum regalum (ab editione relatus Loeb Classica Bibliotheca; volumen Frontonis edissertum ab C.R. Haines). Ille Rhetor videtur portare assulam, quaerens vindicare formam eloquentiae aptissimam pro sua professione. Fronto disserit de lingua rhetorum, philosophorum, et oratorum, sed dimittit poetam Lucretium (vide paginam septuagiesimu quantum paginam). Loquitur de persona sed non de opere. Igitur apparet magna culpa, quod poetice etiam magnam vim pro eloquentia.
Fronto exhortitur Marcum ut similiori Catoni Minori sit (vide ea paginam septuagesimum septimum). Cur, rogemur, non exhortitur Marcum ut similiori Virgilio esset? Certe principalis poeta, qui scripsit magnum poem epicum Romani populi, dignum exemplar imatione? Fronto praestans rhetor est, sed fortasse ab aliquibus rhetoris immodice est. Fronto iniquus ad suos professioni est ut is non auctoritas apud alium verbalis artibus sit. Frontoni diffidatur de linguae artibus. Ei qui refutare illam quaestionem volunt vocent Aristoetlis originis captionem aut praematuram assumptionem qua implicetur iniuste Fronto rhetoricam proter rhetorem suo sit secundet logicam captionem eeset. Oppositus impetus fiat ita: absentia ullius mentionis poeticae in experimento satis indicii eius neglegentae est. Ei qui auctoritates de poetice sunt, ergo, iam disputentur.
Si Fronto auctoritas de rhetoricae est, Roberto Pruina (cognitus Anglice nomeni ‘Frost’) auctoritas poetica est. Ipse dixit poeticam similiorem glabae in faucibus. Sicut machina fuisset, sicut cogitavisset metrice. Difficile est enodare subtiliter poeticam Pruinae in eodem modo quo Fronto enodavit rhetoricam, sed nonumquam ambo eloquentes vocentur. Illum elementum in poetica Pruinae quod absens in Frontone rhetorica est conscientia numeri, metri, et consociatio et musica verborum est. Homines scribunt tria proposita ad conficiendum: certiorem facendum, persuadendum, vel oblectendum. Fronto aut certiorem faciat aut persuadeat aut oblectet, sed Pruina erudit superiorem facultatem animae. Pruina scribit ut eadem proposita quae Fronto petivit in aliis modis conficiantur.
Vult Vitvir [tui veniam, Lector, insolito nomini rogam; sed non Vicipaedia pagina aut de hoc poeta Civitatium Foederatarum Americae aut de his sexto decimo saeculo Anglicis poetis exsistat. Ergo illud experimentum tam commodu ad Vicipaediam quam Frontonem esset], auctoritas poetica Septentrionalis Americae ultra Pruinam, barbaro stridore suam poeticam vocavit. Beniamin Ionfilius dixit Iacobus Don suspendi pro erratum numerum. Etiam ambo Iacobus Don et Vult Vitvir tenuerunt inusitatum numerum sed eloquentes esse aestimentur. Tum poeticene, etiam mala poetice, eloquentia aestimentur? Non omnino; nam, sicut demonstratum supra, poetice sit magna aut metro aut permotione quam consociatio verborum inspiret. Magnitudo quaedam quae poeticae attribuatur, interdum haud apta vidatur, sed est propter usus comparatorum modorum quibus poeta tractat illas linguae virtutes. Hoc modo poetae quam exploratores qui navigant ignota maria comparentur. Verba eorum nova in ipse ne sint sed eorum usus verborum novus et alienus est. Magnus Poeta Ioannes Miltonus ab aliis magnus, re vera, esse pro aliquo tam levi simuliorem ‘magnam poetam praepositionium’ aestimatur, sed tamen non iam inveni oratores qui inspirant talibus permotis aut talibus cogitationibus aut usu solo praepostionis modis Miltoni. Sed necesse recordemur Miltum solum homonem esset. Ergo vis Miltoni tam parvis rationibus prepositioni vim poeticae testificatur.
Tamen Miltonus non dicat novitatem ipsum propositum poeticae fuisset. Quamquam poetice non vili in modo loquitur, obsenitatem non poeticam esse non probetur. Florentinus Dantes Aligherius (de ratione Latinorum nominum, et idoneo usu verbi ‘Florentini,’ consultetur apta pagina Vicipaediae. Quidem excusationem debeo Latinae Encyclopediae ut poetas aliquos viditur observaret) elaboratas vis vulgarum lingaurum ad fingenda canora carmina defensiones scripsit.
Decet terminare experimentum de poetica cum duobus magnis poetis Miltum et Dantes. Verissime, Miltonus et Dantes ambo documenta divini fontis poetici suspiciantur. Sententia etiam constat cum antiquis rationibus de ingenio et Musa. Poetice Hebraeorum prophetaum eodem modo est. Poetice tam magna factum poetae non erat. Deus movens per poetam erat. Itaque Apollo Phoebus, Deus Solis ipse, etiam Deus Poetices cognitus est. Nulla talis qualitas rhetoricae data est.
by Sine_labore_nihil on Mart 03 Oct, 2006 10.53 
