Marcus Conrelius Fronto epistulam circa anno centesimo quadragesino quarto dum Antoninus Pius imperator erat suam comparatem vix sperstitem orationem comprehendeutem scrpsit. Epistula et oratio ambo recte receptae sun tab imperatorial familia, sed sonus epistularm rogat quaestionem molestam: rogemus cur Frontonem onvenerat dicere Imperatore quanto acerbo sono cum talis agumentum videatur requirere gravius decorum? Initio, moebo tres vias resopsendum quaestioni esse: ‘novitatem argutam’ quam Marcus cum laus aut satirica natura operis, aut Marcus totum admirarer, quom totum amarem hominemet patetur Frontonem habere insolentem priviligium non datum aliis propter suam amicatiam (vidas paginam centesimum sexagesimum secundum).Primo, Marcus non clarus est quid de ‘novitatem argutam’ subiliter significant. Sit Frontonem inculcisse Imperator scribendi gente et artifice. Ut Marcus dicere suos patrem Sensum facultatem, elocutionis variam virtutem, inventionis argutam novitatem, orationis doctam dispositionem vehementer miratus est (vidas paginam centesimum quinquagesimum septimum). Ponit vim in laudabilibus facultatibus orationis compositione; nota bene descriptions tenere primordium (North et Hilliard, paginas centesimum septimum decimum ad duodecimum). Usus vocis patiendi non necesse indicat quisnam praesertim miratus erat Frontonem; quod Latine sensus plus quam Anglice denotus debet. Ergo, Marcus certe significant geueratim laudem orationis esse. Rhetoricum ingenium Frontonis, tamen, non satis solatium ipsum erat. Haines scribit rhetorem “accusare se impudentiae propter suas missas epistulas ad Marcum” (vidas paginam centesimum quinquagesimum quintum). Si Frontonis oratio satira in sensu usiteto exponens et infringens morale vitium ridiculo erat, tum inconstanter ipse anxius est de ipudentia mittans epistulam ad imperatorem. Ergo, cum scribat bene, veritas in rem non hic est.
Secundo, etiam Marcus dicere locum ex orationem tua, quem me eligere Dominus meus Pater voluit (vidas paginam centesimum quinquagesimum quartum). Fortasse hic ‘novitatas inventione’ est? Chiasmus pulcher est; Anglico Poeto Miltoni deliciae erat (qui ipse amavit Latinam linguam). Quod indicit fortasse ab Frontone usum chiasmi esse: omnibus omnium proviniarum magistratibus. Videtur non versimile tamen si Marcus offenses esset satirica tum esset invitus veniam dare causa pulcri sermonis.
Tertio potest fieri Frontonem re vera frangere morem iucunditate et Marcum alcitum esse propter amici iam. Fronto Marcii amans magister erat. Hic sit res qua quem non quid scias, laborat in Frontonis gratiam. Patrocinium non ignotum erat in imperatoriis regis. Vere constitutus est mos. Gaius Cilnius Maecenae patrocinium poetum, sicut Quinti Horatii Flacci et Publii Vergilii Maronis, causa resistendae Auguste auctoritatis gratia exempli est. Quisquam ratione.est qua putenus eandem tractationem patrocinii Frontonem accusation defensuram esse? Non certe, propter quisquem.
Quisnam dicet Imperatori satira? Existat quaedam solutio quaestioni qua sit potiu humoratus Fronto. Solutio inaptae saturate mordacis praesentia imperatoris quaestionis fortasse Fronto persona imperatoris utior cum satiricus est. Dicere Caesarem petita dilationem sit impetratus (vidas paginam centesimum quinquagesimum octavum). Hic modo Fronto obscurat discrimen inter se auctorem et imperatorem (qui simul lector et persuna in oration est). Affectio Frontoni, acumen Frontonis, ambo indicio imperatoris suos affectionem et acumenem fiant. Erog licet rehtorii mordax esse si satira in officium imperatoris est. Certe, satirae cum humilitate parte auctoris et ex pacto potentium factae sis debeant.
