Marcus Mercurio leoni Hungarico s.d.p.
Placet mihi multum, quam ad me dedisti, epistula, in qua sententiam abs te electam luculente explicasti. Imprimis autem gaudeo, quod nos philologos leones putandos esse censes
. Cum vero linguam Latinam „fortitudine leonida“ a nobis defensari legerem, aliquantulum me stupuisse confiteor: „leonida“? Num de Leonida Lacedaemoniorum duce cogitasti (lapsus qui vocatur Freudianus
)? „Dic, hospes, Spartae...“ (Cic. Tusc. 1, 101). Si ita esset, nos philologos quasi in statione fortiter manentes honeste quidem occubituros, sed linguam nostram funditus interituram fuisse puto. Quod di prohibeant! Quid ergo? Nonne re vera vocabulum „leonina“ ante oculos tibi obversabatur? Sed haec hactenus.
Nunc autem ad sententiam meam: Lege quaeso Hor. epist. lib. I 12, 19: „rerum concordia discors“. Equidem Empedoclem secutus cum omnium rerum naturam, tum maxime hominum societatem duobus contrariis inter se viribus, amore et odio, sustentari arbitror. Quid enim aliud est harmonia quam concordia discors sive discordia concors, ut Manilus ait in Astronomicorum libro primo (142sqq.)?
Vale.
XVI K. Ian.
In municipio, cui nomen Germanicum est Krefeld (<Kr