Iuliae latinissimae germanicae spd
Certe edepol, "kimono" nipponicum a "cheimònas" venit, quia a frigore hiemis protegit! Quis dubitare audet?
Omnia mundi Mare Nostro oriuntur et in Mare Nostrum confluent.
Nescio qui indigenae verba sua in latinam accipi linguam cupiant, sed, si rebus ab illis inventis haec verba innuunt, quidni? Tu sushi quomodo vocare velis, Iulia dilecta?
Ad verba: etiam blogum placet (ego bloge, is), nec diarium quidem displiceret, nisi adiectivo interretiali egeret... sed eget! Adde, ut iam dixi, quod computatra et omnia quae ad ea pertinent angliloquentes invenerint (illa res Mare Nostrum fefellit!
), adde, quod brevissima forma sit et ad latinas formas redigi patiatur, quid amplius?
Ceterum quando, in omni historia Romae nostrae, lingua latina "pura" fuit, sive vocabulis latinis tantum expleta
iam a pristina aetate magna pars linguae nostrae vocabulis etruscis constituebatur: quae verba, simul aliis barbaricis vel, ut tu dicis, vernaculis sermonibus ortis, non in sermone populari tantum, sed etiam in urbano saepissime reperias: et Caesar, et, ut dixi, Augustus, necnon poetae praesertim aevo imperii velut Iuvenalis et Martialis illis verbis utuntur
Nec si quoque latina lingua alicubi pura esse posset, non unam formam habet: variae sunt latinitates: hic vg quidam nostrum rei publicae temporis sermone uti mavult, alius imperiali, alius tardo antiquo, aliusque - Di meliora! - medii aevi quidem! Et quid latinitas hodierna in tanta varietate spatium suom habere non possit?? Linguae temporibu filiae sunt, etiam latina, quae tamdiu perduravit, quia quidem verba peregrina censorio more non respuit: nam illa linguarum plerasque informare potuit, quia ab illis se informari sinebat.
His temporibus pleraeque res techologicae nomina britannica (sive radice germanica) habent. Quid faciamus?
Cura, Iulia mea, ut quam optime valeas
Curate, ceteri sodales, ut quam optime valeatis
Πατρίους παραδοχὰς ἅς θ' ὁμήλικας χρόνῳ κεκτήμεθα, οὐδεὶς αὐτὰ καταβαλεῖ λόγος οὐδ' εἰ δι' ἄκρων τὸ σοφὸν ηὕρηται φρενῶν.
Quae tradita patribus coaeva temporis accepimus, ea nulla ratio destruet neque alta mens si repperit scientiam.
(Eur., Bacch., 201-3)