M. Favonius sodalibus s.
Ducenti a.d. VII Idus Maias acti erunt anni, cum Fridericus Schiller, clarissimus ille poeta Germanus, Vimariae de vita decessit. Gratissimam ergo eius memoriam retineamus; nam de litteris quoque Latinis bene meritus est.
Ab amicis, qui male Latine sciebant, rogatus elegantissime in Germanicum convertit Vergilii Aeneidos libros II (de excidio Troiae) et IV (de Didus amore), idque non hexametros imitatus, sed strophis usus ex octo semper versibus compositis; neque enim alio modo Latinorum versuum nitorem elegantiamque imitando Germanice effingi atque exprimi posse censebat.
Ut alio iam loco scripsi (epist. 2202), Schiller Valerium Maximum videtur legisse; qui de quodam vadimonio haec scripsit (fact. et dict. mem. 4, 7, Ext. 1): „Damon et Phintias Pythagoricae prudentiae sacris initiati tam fidelem inter se amicitiam iunxerant, ut, cum alterum ex his Dionysius Syracusanus interficere vellet, atque is tempus ab eo, quo prius quam periret domum profectus res suas ordinaret, impetravisset, alter vadem se pro reditu eius tyranno dare non dubitaret. Solutus erat periculo mortis qui modo gladio cervices subiectas habuerat: eidem caput suum subiecerat cui securo vivere licebat. Igitur omnes et in primis Dionysius novae atque ancipitis rei exitum speculabantur. Adpropinquante deinde finita die nec illo redeunte unus quisque stultitiae tam temerarium sponsorem damnabat. At is nihil se de amici constantia metuere praedicabat. Eodem autem momento et hora a Dionysio constituta et eam qui acceperat supervenit. Admiratus amborum animum tyrannus supplicium fidei remisit insuperque eos rogavit, ut se in societatem amicitiae tertium sodalicii gradum mutua culturum benivolentia reciperent.“
Quam fabulam secutus Schiller carmen Germanicum composuit, cui titulus „Vadimonium“ (id est „Die Bürgschaft“), quod discipuli Germani ediscere solent. Ecce stropha eius prima:
„Zu Dionys, dem Tyrannen, schlich
Damon, den Dolch im Gewande;
Ihn schlugen die H