de armentario caeco
die quodam vetus caecusque armentarius perperam in tabernam autobirotariorum feminearum vagatur; itinere ad sellam facto, cafeam postulat. dein, postquam ibi paulisper sedet, clamat ministrae: “ohe, velisne iocum de flavis audire?”
tacet illico taberna. tum femina iuxta eum graviore raucioreque voce, “priusquam,” inquit, “iocum narres, armentarie, quoniam tu caecus, me decet tibi esse res quinque sciendas:
1. pincerna est femina flava cum magno baculo.
2. custos est magna femina flava.
3. egomet 6 pedum et 175 librarum et cum cingulo karatatis nigro femina flava sum.
4. femina flava iuxta me ponderatrix professionalis est.
5. sedet in dextra tua femina flava luctatrix professionalis.
“nunc, hospes, de hac re bene cogita. etiamnum vis istum iocum narrare?”
armentarius secundum secum reputat, quatit caput, tum murmure, “immo vero,” inquit, “non si id explicare debebo quinquies.”