YLE Colloquia Latina

Agricola versificatoribus salutem


Laucontem alternis delibant morsibus hydri
Et cum prole sua lux rapit una patrem

Valete!

vel melius:

Laucontem alternis delibant morsibus hydri
Et cum prole sua mors rapit una patrem

Rhumak Agricolae ceterisq sal

APOLLO AC DAPHNE

Cursus Amorque dei duo sunt simul ac semel acto:
uno et ita acta deo bis cupere et fugere.

Agricola Rhumac Musarum amicissimo spd

Nescia miratur virtutem coniugis Hero
Virtus at illa sui causa doloris erit

Vale!

Matthaeus sive Agricola Rhumak Musarum amicissimo ceterisque iterum spd

Nescia miratur virtutem coniugis Hero
Leanderque sui causa doloris erit

Vale(te)!

Agricola Rhumac Musarum amicissimo spd

melius

Nescia miratur virtutem coniugis Hero:
Leander proprii causa doloris erit

Vale!

Agricola Musarum amicis spd

Cerbereos rictus utero commissa virago
Scylla puella fuit qua non poteretur amante
Glaucus ad Euboicum litus novus incola ponti
Dum properat magno cordem perculsus amore

Valete!

Prudentissime Agricola, haec monita vitae alcmanio versu benigne accipias:

Femina pura fuat, prolem quae recta doceto:
sit doctrix, si impura, marito!


Posthaec, ut ad disticha revertamur...

Dormitum ire iubet modo nox, modo blandula luna:
ambobusque ambae quam optima somnia dent.

Littoriae, in palude redempta, A.D. XI KAL.IVL

Agricola Romanus Rhumak ceterisque Musarum amicissimis spd

Ore leo caper et tergo caudaque coluber
Belua tergemino corde Chimaera fuit

Vale(te)!

Agricola iuvenis Rumak scilicet aequali suo spd


Cum iam sis Musarum amicissimus, nolim videri reprobator carminum tuorum, sed fere semper pentametrum oportebit cum iambo finias:

Dormitum ire iubet modo nox, modo blandula luna:
Ambobus ambae somnia dentque bona

Nonne melius videtur quam

ambobusque ambae quam optima somnia dent.?

Pergamus itaque, versificari necesse est!

Vale(te)!

Scilicet ipse qui docere velim erravi!



Ambobus plusquam dentque somnia bona


Vale!

Agricola rhumak spd


Dormitum ire iubet modo nox, modo blandula luna
Ambobus plusquam somnia dentque bona

Vale!

Rhumak Etruscus Agricolae commilitoni Camenae suo lectissimo sal

Plurimas ago gratias, comes, ob suggestionis tuas, ex quis quam maxima fructua carpere conabor, et sane belle est nobis venustate numeri verborumque humiliter sed gaie ludentibus commiscentibusque doctrinam!

Attamen pentametrum illud velim, si pote, defendere his argumentis:
1. Vt ipse dicis, "fere semper" versus in iambo desinit, non semper, sed etsi semper ita desineret, tu non iambo in omnibus tribus correctionibus es usus. "Bona" enim qua accusativum "a" breve habet, nec possis habere pro ancipite, cum in illam accentus cadat (qui in postremo iambo trimetri in primam longam cadit et in ultima sede in loco secundae longae syllabe anceps sita est). Sed si qua parte doctrinae careo (nil improbabile est, et tu nonnil peritus mi sincere videris praeterquam versuom multo me fecundior! ) siqua parte careo, dixi, per quam in illa sede syllabe brevis quamlibet ectasin patiatur, explices quaeso obtestorque me tenebris educas.
2. Id crederes? versio tua "ambobus ambae somnia dentque bona" prima versio mea fuerat!!! sed haec in dubia incidi: a) ambobus est --u et non ---, tale ut accentum in fine recipiat, ut puto saltem ...; b) coniunctionem et-que postposuisse et coniunctivo adponere paullulo crypticum visum erat... sed non tam de hoc titubavi, quam de quaesione a): cui lumen adferas: licetne ergo patier quoquo modo ectasim postremam syllaben si in eam accentus cadat, ut in illo celeberrimo "Arma virumque canò..." et plurimis aliis exemplis et in disticho? (et utcumque vacillassem, cum auri meo non multum "ùs" quod vocal sequatur placet )...
3. Quod ad postremas duas correctiones sensui distichi non parent, cum nexum illum binarum (noctis lunaeq) cum binis (mei tuiq), in quo priores alteris aliqua re, cuius illae dominae sunt, praedunt, non eminet, nec somnia illa cui/quibus sint eis danda patefit.
Ceterum, secunda correctio in "somnia" duas in loco trium syllabarum videt: eine pote quoquo modo fieri?

Iterum quaeso dubia mea, perlecte sodalis, luce non lunae, sed solis (Phoebi!) praedas, et ut iustissime dicis, pergamus et in versificando obstinata mente perferentes obduremus!

Agricola Rhumak spd


Non bene intellegi omnia sed conabor utcumque tibi respondere:

Dormitum ire iubet modo nox, modo blandula luna

Nihil hic quod reprehendi possit, immo placet

Hoc tamen:

ambobusque ambae quam optima somnia dent

non mendosum sed barbarum videtur;

Carmen ita emendavi ut si forte scripserit, Ovidius non spreverit suum

Dormitum ire iubet modo nox, modo blandula luna
Protinus ambobus somnia dentque bona

Ceterum cum sis Italus, italice de his rebus colloqui possumus


Vale!

Agricolae salutem Rhumak

Salve, amice!
Hoc (idest vulgariter loqui) nobis licere non puto, cum, si quis et peregrinus in has litteras nostras incucurrerit, lex est em lingua communi perlegere posse: ceterum, quandoquidem pessimo, fateor, sermone et ordine, qua festinans, scripsi, te non sat intellegisse non vix credo:
te indulgentem haec quantum potui expolita verba spero intellecturum:
Dubia mea ita brevius effor:
si iambus talis numerus est ut syllaben brevem sine accentu quam longa cum accentu sequatur , "bonà" non iambus sed pyrrhichius qua duabus brevibus compositus, alioquin putandus est, qua in ultima sede positus, anceps esse: et est, sed syllabe anceps in iambo accentum non recipit, ut in trimetro patet: utcumque, in carminibus iambos habentibus numquam in brevem ancipitemve syllaben accentum incidere vidi: tamen, si hoc evenit - et ad quaestionem me tibi prolatam venio -, legemne igitur ponam postremam verbi sullaben etsi brevem, si quando accentus numeri in eam incidat (ut in "Arma virumque canò..."), SEMPER ectasin pati (ita ut qua longa per ectasin effecta, etsi in iambico pede vel metro posita, accentum recipiat)

Spero te indulgenter responsurum ignorantiaeq ignoturum.