Henricus Rhumako s.p.d.
Credo te, ut multi, errare; ex his fontibus enim apparet, ut omnibus sacerdotibus liceat missam (in forma ordinaria ritus Romani) latine agere, sicut erat ante Benedictus pontifex maximus Summorum Pontificum scripserat et hodie. Eligere potest sacerdos, utrum latina aut alia lingua utatur:
CONGREGATIO DE CULTU DIVINO ET DISCIPLINA SACRAMENTORUM, Instructio Redemptionis Sacramentum, 112: Missa celebratur aut lingua latina aut alia lingua, dummodo textus liturgici adhibeantur, qui ad normam iuris approbati fuerint. Exceptis celebrationibus Missae, quae iuxta horarium earundem temporibus ab auctoritate ecclesiastica statutis lingua populi peragendae sunt, semper et ubique licet Sacerdotibus sacrum latine litare. (Cf. Conc. Oecum. Vat. II, Const. de s. Liturgia, Sacrosanctum Concilium, n. 36 § 1; Codex Iuris Canonici, can. 928.)
Conc. Oecum. Vat. II, Const. de s. Liturgia, Sacrosanctum Concilium, n. 36 § 1:
Linguae latinae usus, salvo particulari iure, in Ritibus latinis servetur.
Ibid., 54:
[...] Provideatur tamen ut christifideles etiam lingua latina partes Ordinarii Missae quae ad ipsos spectant possint simul dicere vel cantare. [...]
CIC can. 928:
Eucharistica celebratio peragatur lingua latina aut alia lingua, dummodo textus liturgici legitime approbati fuerint.
Nunc impedimentis a Benedicto pontifice maximo sublatis, omnibus sacerdotibus, qui "idonei ac iure non impeditis ac iure non impediti" (Motu Proprio Summorum Pontificium, 5, 4) sint, etiam licet, formam extraordinariam – quam Tridentinam vocare solemus – celebrare, et nullo fidelium conventu rogato:
Motu Proprio Summorum Pontificium, 2:
In Missis sine populo celebratis, quilibet sacerdos catholicus ritus latini, sive saecularis sive religiosus, uti potest aut Missali Romano a beato Papa Ioanne XXIII anno 1962 edito, aut Missali Romano a Summo Pontifice Paulo VI anno 1970 promulgato, et quidem qualibet die, excepto Triduo Sacro. Ad talem celebrationem secundum unum alterumve Missale, sacerdos nulla eget licentia, nec Sedis Apostolicae nec Ordinarii sui.
Fieri ergo "potest, ut sacerdos per se iniussu fidelium latine" – sive forma ordinaria sive forma extraordinaria – celebret. Immo, Benedictus scripsit etiam:
Adhortatio Apostolica Postsynodalis Sacramentum Caritatis, 62:
[...] exceptis lectionibus, homilia et oratione fidelium, aequum est ut huiusmodi celebrationes fiant lingua Latina; similiter Latine recitentur orationes pervulgatae ( Cfr Propositio 36.) Ecclesiae traditionis et forte cantentur quaedam partes in cantu Gregoriano. In universum petimus ut futuri sacerdotes, inde a Seminarii tempore, ad Sanctam Missam Latine intellegendam et celebrandam nec non ad Latinos textus usurpandos et cantum Gregorianum adhibendum instituantur; neque neglegatur copia ipsis fidelibus facienda ut notiores in lingua Latina preces ac pariter quarundam liturgiae partium in cantu Gregoriano cantus cognoscant.(Cfr ibidem.)
Ignosce, quaeso, me ita scripsisse, sed dolet me, quod plurimi has res ignorant. Si erravi, quod non credam, corrigite, quaeso.
Ego quidem scire velim, ubi missas latinasformae ordinariae eventus vere aguntur (neque missas formae extraordinariae, quae Romae exempli gratia in ecclesia Trinità dei Pellegrini appelata celebrentur).
Vale.