YLE Colloquia Latina

Cunctis antiquitatis cultoribus praesertimque incolis partum Finniae salutem dico.

Miror quod de Felicis Vinci opere “Homerus in Balticis Regionibus” (Omero nel Baltico), anno millesimo nongentesimo et nonagesimo tertio primum edito, pluries denuo impresso, discussio in hoc foro interretiali numquam haberetur. Cum in tabulis colloquiorum exquisivissem nihil enim repperi; num eam amisi?

Quoquomodo: in primis vobis ferre volo quod emittentem Finniae radiophonicam latinae linguae exstitisse, paginis illius liberculi primum novi, tunc eam petii in interrete, et plane alii Itali multi sicut et ego. Scribit enim dominus Vinci pagina 180 editionis Romanae anno MMIII impressae:

“ … ex dictis, colligi potest latinam linguam […] Latio migratores forte ex partibus orientalibus Balticae regionis attulissent (latina alioquin usurpatur hodiedum in ipsa Finnia, ubi emittentis quaedam radiophonica prorsus nuncios hac lingua transmittit: hinc aliquid quod non parum dominum Jung oblectavisset!)”

Ecce: una sententia habetis nutum illum ad YleRadio Nuncios Latinos de quo dixi, atque mirissimam coniecturam de origine populorum italicorum italiae incolarum ab hinc tria millennia!

Sed nescio an quisquis numquam de hoc opere quidquam audivit: ut notum faciam paucis verbis qua de re agat, dicam quod Felix Vinci auor eius, italus, machinator physicae nuclearis in negotiis, in otiis vero litteras colens, multis de causis putat res gestas in epos homericum narratas Balticis regionibus contigisse; Homerum probabiliter virum fuisse medicum regionis incolam; eumdem auctorem Iliadis fere certe, Odysseae probabiliter fuisse; Hellenos ab illis locis septentrionalibus discessisse secundo millenio ante Dominum natum frigescentis naturae loci causa; naturam loci duobus millenniis (IV scilicet et III a.D.n.) temperatam enim extitisse ratione cuiusdam “optimi climatici”, sicut geologi nos docent. Dominus Vinci et de diaspora gentium Hindoeuropearum disserit, in quorum narrationibus et mythis plura indicia inveniuntur patriae cuiusdam communis in septentrionalibus regionibus, aliter hyperboreis, situatae. Rebus perpensis, causam solvendam a ligone archeologi dicit.

Vos autem qui Finniam vel prope incolatis, et vos omnes cui huius rei interest, an legistis opus illud? An de coniecturis domini Vinci numquam quidquam audivisti? Qua in causa? Et quid sentitis? Multi responsuri exopto.

Quam optime valeatis

Amice,

non sum incola Baltici nec legi librum cui innuis, sed de eo referentem audivi, qui legerat. Mihi argumenta compendiarià mente rettulit, quorum facile est ut nonnulla memoriam effugiant meam, sed indicabo: insularum formas situmque parum posse agnosci in Aegaeo aequore, in Baltico autem posse; numinumque heroumque corpora potius ad ea gentium septentrionalium quam mediterranearum quae hodie dicuntur congruisse ex homerico carmine, freta aliaque elementa marina similia esse balticis magis quam mediterraneis: si quid alid aliquanti momenti addendum eradendumve, emendato.

Notio communis sed non certa est indoarios qui dicuntur populos aliquando ex septem trionibus versus Caucasicas regiones discendisse aliquot de causis non solum climaticis sed etiam oeconomicis et superato Caucaso in Indiam se contulisse, unde duplex sumptum nomen; sed neque, ut mones, ligo archaeologicus ista testatur nec parum temporis ab his coniecturis primum prolatis usque ad hoc aevum interfuit, nam si quid his testificandis aptum exstaret, iampridem apparuisse deberet.

Quis dictis, praetereo quae non memini, quae autem memini, quantum pote, iudicabo: liceat formas insularum agnosci non posse: num altitudo aequoris ea semper fuit? Constat enim a statu maris terrarum pendere margines: melius dicam: si quarum insularum balticarum margines bene comparari possunt cum marginibus insularum homericarum, hoc revera est non fallax argumentum eius rei, quod sane difficile sit eas insulas balticas ipsas homericas esse! ergo, est indicium rei omnino oppositae! Qui pote enim tot aevis interiectis ut cuiusvis insulae regionisve marginum forma immutata maneret? Ego habito Littoriae, viginti circiter chiliometris a Circeio promunturio: in huius promunturii quodam specu, qui "grotta delle capre" (specus caprarum, italice nescientibus) dicitur, perbelle videre poteris lineam ab aquarum altitudine in lapide per humorem descriptam: atqui nunc hic specus non phaselo, sed pedibus ambulari potest! quae linea quarto ferme cubitu a pede hominis exstat. Eodem tabulamento quo gradimur in eo specu, sunt rostra a piscatoribus posita phaselis suis vinciendis, quibus utebantur si quando in specum procella pulsi confugiebant: quae rostra vix duobus saeculis antiquiora sunt: non dico millenniis, sed saeculis. Idem valeto et in fretorum et in terrarum situ formaque. Quid aliud?

Quod ad formas Deum Heroumque, maxime afanna videtur: Dei enim tales canuntur ut aliquid admodum luminosum (quid enim luminosius Illis?) in mente tibi fingas: hoc valet et in Heroibus, qui inter mortales Deorum simillimi sunt. Neque - addo, si quoque hoc addere oporteat - omnes Dei, neque omnes Heroes flavi sunt! Fingas licet omnes flavos: quis deus aliter se habere possit? Christianorum deus ubi, opinione illorum, caro factus est, hoc fuit in Ebraeorum terris, et ille erat Ebraeus ipse: aspice nunc, amice, Ebraeos et aspice illum nazarenum, qualiter in christianorum templis (europaeis saltem) effingitur: quid mihi dicis?

Ceterum, haec est aetas mirabilium: aliquid scribe, quod possit lectoris supercilia fulciri, corrotundare labium: dives eris. Modo sis mira mirum in modum scribere dexter, Maecenas tibi pedes abluet, Horatius inferet iantacula mani. Vide Dan Brown!

Fac valeas.

[...] si quid aliud aliquanti momenti addendum eradendumve, emendato.

Nihil eradendum, oh bone amice. Argumenta alia multa vero dominus Vinci attulit, quamquam ulla vi demonstrativa praedita, sicut nec ista de quibus locutus es, et inordinate, per modum fluxus conscientiae. Tibi nihilominus gratias ago, quia de argumentis minime sermonem feci, tantum conclusionibus positis.

Notio communis sed non certa est indoarios qui dicuntur populos aliquando ex septem trionibus versus Caucasicas regiones discendisse […] sed neque, ut mones, ligo archaeologicus ista testatur

Plane notiones communes aberrantes sunt, neque expedit de ea disserere... de diaspora indoeuropea vero ad reconstructionem historicam quod attinet, doctrina Mariae Gimbutas de cultura Kurgan, asciae aereae et currus belli, quae maioris partis academicorum consensus gaudet, suffragatur et repertis archaeologicis. Domina Gimbutas patriam communem (germanice urheimat) indoeuropeorum in regione fuisse uralo-danubiana fulcit, quae regio iam hyperborea non est, sed septentrionalis comparata ad regionem indianam, vel altopianum iranicum, vel Caucasum, vel regiones mediterraneas. Aliae doctrinae quibus academici consentiunt, argumentis linguisticis praecipue innituntur, (nota quod plane et domina Gimbutas linguistica argumenta attulit, quia his quaestionibus potiora sunt). Istae sunt domini Renfrew doctrina, qui minime patriam communem septentrionalem considerat, et domini Alinei una, qui nec migrationes habuissent fulcit, indoeuropei vero stantiales fuissent ex aevo neolitico. Illa domini Alinei pauci consensus internationalis gaudet, sed Atheneo Bononiensi quibusdam academicis bene accepta est... quidam magister meus enim illam movebat strenue, multis horis lectionis tritis, quamvis de ea sermonem habere in interrogationibus minime debuissemus.

Ego autem, bone Rhumak, minime ligonem archaeologi migrationes indoeuropeorum testavisse dixi, quamquam aliquomodo hoc verum est. Dixi vero Felicem Vinci causam solvendam a ligone archaeologi dixisse; paulo supra vero dixi naturam loci (regionum balticarum scilicet) duobus millenniis (IV & III a.D.n.) temperatam fuisse ratione optimi climatici, et hoc geologos testavisse. Optimum climaticum enim res nota praecipue indaginis geologicis est, nisi fallor.
Adiungo quod cum scripsissem dominum Vinci de diaspora indoeuropeorum disseruisse, minime indicabam quod eum ex balticis regionibus indoeuropeos migravisse fulcit. Is vero de diaspora sermonem facit, huc et illuc, variis rationibus, et hoc tantum indicavi.

Eodem tabulamento quo gradimur in eo specu, sunt rostra a piscatoribus posita phaselis suis vinciendis,

Vos Tyrrheni enim scanditis, nos vero Adriatici subimus! Vestina litora, exempligratia, aliquibus locis, fere viginti metrorum decurtata sunt ex quo mater mea meminere potest, et iam ibi non manent plus quam quindecim vel viginti metra arenae. Sed nescio an quis istiusmodi argumentis geographiam homericam explicare possit. Neque carent momenti nutus illi Plutarci, Taciti atque novissime Saxonis Grammatici ad geographiae homericae sitos alibi quam in mare nostrum probabiliter exstantes. Nutus Plutarci ad insulam Calypsus, praesertim, quinque diebus positam navigationis ab insula Britanniae in directionem occidentis, (de facie quae in orbe lunae apparet cap. XXVI), qui occasionem praebuit domino Vinci investigationes eius inchoandi, non videtur tam leviter praetereundus. Sed nunc ista sufficiant, de his et de aliis alias disseramus.

Vale

Amice, cum dicerem

sed neque, ut mones, ligo archaeologicus ista testatur

nolebam significare te hoc dixisse (ligonem ista testatum esse), quamvis ita, fateor, videri potuit tibi legenti: dicta mea melius explico: fac quasi dixissem: "sed neque ligo archaeologicus ista testatur, ut mones = tu mones ligonem archaeologicum ista testatum non esse, et ita est". Alioquin dixissem potius: sed neque, secus ac mones, (vel aliter ac mones, vel utut velis) etc". Numquam perperam putavi te haec scripsisse, amice

Quod ad cetera quae scribis, multa horum mea intersunt, praesertim ea de Vlixe a Britannia naviganti: perlegam, et si quid considerare potero, scribam, ut hoc colloquium valde réferens pergamus, ni te taedebit. Gratias igitur pro iis quae attulisti

Vale